Το να πείσετε το παιδί σας ότι αξίζει να αφιερώσει χρόνο και προσπάθεια στις σχολικές εργασίες μπορεί να αποτελέσει μια σημαντική πηγή έντασης. Εδώ, μια μητέρα, η Τζένη, και οι κόρες της, Αιμιλία και Σόνια*, μοιράζονται τις απόψεις τους γύρω από μια τυπική διαμάχη μητέρας-κόρης για τις σχολικές εργασίες, δείχνοντας πώς η κατανόηση των απόψεων των άλλων ανθρώπων στις οικογενειακές διαφορές μπορεί να περιορίσει τον θυμό και την αναστάτωση σε όλες τις πλευρές.
Προβλήματα στη σχέσης μητέρας-κόρης και σχολικές εργασίες: μελέτη περίπτωσης
Η οπτικής της μητέρας Τζένης: Θέλω η Αιμιλία να διαβάζει περισσότερο
Η Τζένη μελέτησε σκληρά για να κερδίσει μια θέση στο πανεπιστήμιο και να γίνει μαθηματικός. Τώρα αντιμετωπίζει μια καθημερινή διαμάχη με την 15χρονη κόρη της, Αιμιλία, για τις δικές της σπουδές.
«Είναι καλή στα καλλιτεχνικά μαθήματα και κάνει τα περισσότερα μαθήματά της, αλλά δεν της αρέσουν τα μαθηματικά και η φυσική και είτε κάνει τις εργασίες της πολύ γρήγορα είτε καθόλου», λέει. «Το πρόβλημα είναι ότι αισθάνομαι πραγματικά ότι αυτά είναι σημαντικά μαθήματα και ανοίγουν πολλές πόρτες στη ζωή. Στην αρχή προσπάθησα να τη βοηθήσω, αλλά εκείνη αρνήθηκε, οπότε προσπάθησα να το αφήσω πάνω της.
«Μετά άρχισα να κοιτάζω τα τετράδια εργασιών της όταν ήταν έξω και είδα πόσο ελλιπείς εργασίες παρέδιδε. Φυσικά ενοχλήθηκε που κοίταξα τα τετράδιά της, αλλά το ίδιο κι εγώ με το πόσο λίγη προσπάθεια έκανε. Μαλώσαμε γι' αυτό».
Η άποψη της κόρης Αιμιλίας: Η μαμά απλώς με κρίνει
Η Αιμιλία βλέπει τα πράγματα διαφορετικά. Εξηγεί το είδος της «βοήθειας» που της προσφέρει η μητέρα της με τις εργασίες.
«Στην πραγματικότητα αυτό σημαίνει», λέει, «να μου υποδεικνύει τα λάθη μου. Δεν φαίνεται να το καταλαβαίνει και αναστατώνεται όταν αγχώνομαι που δεν γνωρίζω την απάντηση. Με κάνει να αισθάνομαι άχρηστη και δεν με αγαπά γιατί δεν μπορώ να ανταποκριθώ στα στάνταρ της».
Αντί να την ενθαρρύνει να τα πάει καλύτερα, λέει, η συμπεριφορά της μητέρας της την κάνει νευρική και αντιδραστική σε σχέση με τις σχολικές εργασίες.
«Μερικές φορές νιώθω πολύ άσχημα και άχρηστη και προτιμώ να μιλώ με τον μπαμπά που με καταλαβαίνει», προσθέτει. «Αλλά πραγματικά θέλω η μαμά μου να σταματήσει να γκρινιάζει και να με αφήσει να βρω τον δρόμο μου».
Η άποψη της αδελφής Σόνιας: Μπορώ να καταλάβω και τις δύο πλευρές
Η Αιμιλία μιλά μερικές φορές με την αδελφή της Σόνια, που είναι 22 ετών, η οποία θυμάται τα δικά της προβλήματα με τη μητέρα της.
«Η Αιμιλία είναι πιο συγκρουσιακή και την ενοχλεί ο τρόπος που συμπεριφέρεται η μαμά περισσότερο από εμένα», εξηγεί. «Καταλαβαίνω ότι η μητέρα μου θέλει να βοηθήσει την Αιμιλία να τα πάει καλύτερα, γιατί είναι έξυπνη και εμένα προσωπικά οι καλές επιδόσεις στο σχολείο μου έδωσαν τη δυνατότητα να ακολουθήσω την καριέρα που επιθυμώ».
Καταλαβαίνει επίσης την ενόχληση της Αιμιλίας. «Θα ήταν πολύ καλό αν μπορούσε να μιλήσει με τη μαμά μας για τα συναισθήματά της με τον ίδιο τρόπο που το κάνει μαζί μου», λέει η Σόνια. «Δεν νομίζω ότι η μαμά συνειδητοποιεί πόσο άσχημα αισθάνεται η Αιμιλία όταν τσακώνονται».
Η Σόνια πρότεινε στους γονείς της να προσλάβουν έναν καθηγητή για την Αιμιλία ή να μιλήσουν με τους καθηγητές της στο σχολείο της αντί να παρεμβαίνουν οι ίδιοι τόσο έντονα. «Πιστεύω ότι η αδερφή μου πρέπει να ενθαρρυνθεί», προσθέτει, «και ίσως αυτό θα βοηθούσε την αυτοεκτίμηση της Αιμιλίας και θα της έδινε την αυτοπεποίθηση να καταλάβει ότι μπορεί να τα καταφέρει μόνη της».
Ενίσχυση του δεσμού μητέρας-κόρης: ο συμβιβασμός είναι το κλειδί
«Αυτό που θέλουμε για τα παιδιά μας και ο τρόπος με τον οποίο θεωρούμε ότι μπορούμε να τα βοηθήσουμε να προετοιμαστούν για το μέλλον, μπορεί να μην συμπίπτει με τον τρόπο
που βλέπουν τα πράγματα τα ίδια. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα όταν δυσκολευόμαστε να κατανοήσουμε γιατί ορισμένα πράγματα είναι τόσο σημαντικά γι' αυτά. Τι μπορούν λοιπόν να κάνουν οι μαμάδες για να βοηθήσουν;»
Προβλήματα στη σχέση μητέρας-κόρης και δραστηριότητες: μελέτη περίπτωσης
Τα ενδιαφέροντα των κοριτσιών αλλάζουν καθώς μεγαλώνουν
Η Βίκυ ήθελε να μάθει πιάνο και οι γονείς της άρχισαν να πληρώνουν για μαθήματα όταν έκλεισε τα 11. Για δύο χρόνια έδειχνε ενθουσιασμό και εξασκούνταν τακτικά. Έπειτα όμως, σύμφωνα με τη μητέρα της, τη Μαίρη: «Έχασε το ενδιαφέρον της και έλεγε ότι κανένας από τους φίλους της δεν έπαιζε μουσικά όργανα».
Οι γονείς της απογοητεύτηκαν, αλλά η Βίκυ εξηγεί: «Απλώς δεν μου άρεσε να παίζω πλέον και μάλιστα έπρεπε να το κάνω μερικές φορές όταν οι φίλοι μου συναντιόντουσαν το πρωί του Σαββάτου. Νόμιζα ότι θα μπορούσα να συνεχίσω το πιάνο αργότερα, αν ήθελα».
Η οπτική ενός μεγαλύτερου αδελφού μπορεί να βοηθήσει
Μπορεί να βοηθήσει πολύ να ζητήσετε από έναν αδελφό ή συγγενή να γίνει εξωτερικός παρατηρητής σε μια σύγκρουση και να βοηθήσετε όλους τους εμπλεκόμενους να ακούσουν τις διαφορετικές απόψεις.
Ο μεγαλύτερος αδελφός της Βίκυς, που είναι 20 ετών και σπουδάζει στο πανεπιστήμιο, τη βοήθησε να δει ότι θα μπορούσε να πει στους γονείς τους ότι θα προτιμούσε να μελετά κάποια στιγμή που τη βολεύει καλύτερα, αντί να τα παρατήσει εντελώς. Όταν τους εξήγησε πόσο σημαντικό ήταν για αυτήν να περνά χρόνο με τους φίλους της, κατάλαβαν γιατί ένιωθε ότι ήθελε να τα παρατήσει και συμφώνησαν στον συμβιβασμό.
«Συνειδητοποιήσαμε επίσης», λέει η Μαίρη, «ότι η Βίκυ αισθανόταν δυστυχισμένη που μας απογοήτευσε, αλλά ανησυχούσε επίσης για το αν θα την ξέκοβαν οι φίλοι της αν δεν μπορούσε να είναι μαζί τους σε όλες τις σημαντικές για αυτούς στιγμές».
Αντιμετωπίζετε παρόμοια προβλήματα σχέσης μητέρας-κόρης; Θεωρείτε ότι οι προσπάθειές σας να ενθαρρύνετε τη δική σας
κόρη φαίνεται να έχουν το αντίθετο αποτέλεσμα; Ξεκινήστε μια συζήτηση και μάθετε τι συμβαίνει από τη δική της πλευρά.
